Καπακομανία, η συλλογή καπακιών που έγινε συνειδητή και συλλογική προσπάθεια!

Δευτέρα μεσημέρι. Μόλις έχω γυρίσει από τη δουλειά. Χρόνος για ξεκούραση δεν υπάρχει. Φαγητό στα γρήγορα, δουλειές, καθημερινές υποχρεώσεις και προετοιμασία για την επόμενη μερα. Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Κανονίζω έναν γρήγορο απογευματινό καφε με μια φίλη και τον αδερφό της. Ο χώρος συνάντησης είναι ένα καινούριο café στο εμπορικό στο κέντρο της πόλης. Κίνηση δεν υπάρχει ιδιαίτερη μια και η αγορά είναι κλειστή. Λίγοι περαστικοί μόνο και παιδιά που τρέχουν και γελάνε σπάνε την ηρεμία του τοπίου. Οι καφέδες έρχονται και η συζήτηση ξεκινά. Και όλο και πιο συγκεκριμένη γίνεται. Να βοηθήσουμε συνανθρώπους μας με κινητικά προβλήματα δίνοντας κάτι που για όλους είναι άχρηστο. Και τι είναι αυτο; Μα φυσικά ένα καπάκι. Ένα καπάκι... Κι άλλο καπάκι... Κι άλλο... Και ο στόχος είναι τελικά τα 540.000 καπάκια. Είναι εφικτός άραγε;; Σκέψεις εύκολες υπάρχουν, όπως "δεν θα μπορέσουμε να τα συλλέξουμε","δεν θα μας βοηθήσουνε", "δε θα υπάρξει ανταπόκριση","δεν εχουμε ανθρωπιστική συνείδηση"... Αλλα το ξανασκέφτομαι. Γιατι όχι... Γιατί να μην προσπαθήσουμε; Γιατί να μην δοκιμάσουμε; Άλλωστε ο στόχος είναι ιερός.. Με την ανακύκλωση των καπάκιων θα αγοραστεί ένα αναπηρικό αμαξίδιο για κάποιον συνάνθρωπο μας. Και έτσι πάρθηκε η απόφαση. Τρεις άνθρωποι διαφορετικοί αλλα με τόση ενέργεια και διάθεση εθελοντική καταφέραμε το - για κάποιους, ακόμα και για μας στην αρχή - ανέφικτο. Οι πολίτες της πόλης τελικά ήταν έτοιμοι για αυτη την κίνηση. Μάζευαν καιρό καπακια χωρίς να έχουν συγκεκριμένο στόχο και γνώση για την εξέλιξη. Η δική μας ιδέα τους βρήκε έτοιμους και πρόθυμους να μας δώσουν τα καπάκια τους. Έτσι εχουμε φτάσει στα μισά του στόχου μας. Φυσικά η ενέργεια και ο προσωπικός χρόνος που έχουμε διαθέσει στην συλλογή καπάκιων, στην ενημέρωση και στην προσπαθεια ευαισθητοποίης ανθρώπων από όλο το νομό ειναι αμελητέα μπροστά σε αυτο που εχουμε καταφέρει. Μικρά παιδιά σπεύδουν στις μεγάλες φιάλες συλλογής που έχουν τοποθετηθεί στην πόλη και αφήνουν με αγάπη και χαρά το καπάκι τους. Μια ολόκληρη πόλη μιλά με υπεριφάνεια για τη δράση μας, μυείται στον εθελοντισμό, στην αλληλεγγύη και στον σεβασμό προς τη διαφορετικότητα. 

Γιατι καμία φορά το ανέφικτο γίνεται εφικτό και χαρίζει αυτο που κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί...την ελπίδα!!!

Όσοι επιθυμούν να μας βοηθήσουν ας επικοινωνήσουν μαζί μας στις σελίδας μας στο facebook:

https://www.facebook.com/kapakomania?ref=aymt_homepage_panel

https://www.facebook.com/SyllogosSterizo?ref=aymt_homepage_panel

Η τούρτα έχει τη δική της...ιστορία!

Ειναι συνήθως στρογγυλές, δίχρωμες και διώροφες. Συνοδεύουν γενέθλια (πάντα!), ίσως και ονομαστικές γιορτές ή σημαντικές προσωπικές στιγμές. Είναι κλασικές, είναι εορταστικές και πολύ πολύ αγαπημένες!! 

Ψάχνοντας, λοιπόν, στο διαδίκτυο βρήκα μια πολύ ωραία συνταγή για παντεσπάνι... 

Το παντεσπάνι ειναι το βασικό τους συστατικό, το δομικό υλικό της τούρτας. Η λέξη παντεσπάνι προέρχεται από την ιταλική λέξη ‘’Pane di Spagna’’ που σημαίνει ψωμί της Ισπανίας ενώ ανάλογα με το τύπο τους ονομάζονται Ζενούζ-μπισκουι κ.λ.π. Είναι μια ζύμη πολύ αφράτη με λεπτή κυψέλωση και πολύ ικανοποιητική ελαστικότητα. Αφού ψηθεί και κρυώσει  χρησιμοποιείται σε τούρτες και πάστες, αφού κοπεί σε λεπτές φέτες. Συνήθως το σιροπιάζουμε ελαφρά αλλά σε μικρές παρασκευές δεν κρίνεται αναγκαίο. Σκοπός του παντεσπανιού είναι να δέσει τα επιμέρους συστατικά του γλυκού μεταξύ τους και συμβάλει στη σταθερότητα της δομής του. Προσθέτει γεύση και σώμα στο γλυκό και δείχνει μαζί με τα αλλά συστατικά του γλυκού σε αυτόν που το δοκιμάζει όμορφες χρωματικές αλλαγές όταν αυτό κοπεί.

Σίγουρα όλοι ξέρουμε τη γνωστή πλέον δήλωση που προέτρεπε τους φτωχούς της Γαλλίας να φάνε παντεσπάνι, αφού δεν είχαν ψωμί. Φράση που έχει αποδοθεί στη Βασίλισσα της Γαλλίας και σύζυγο του Λουδοβίκου 16ου, Μαρία Αντουανέτα.... 

Οι ιστορικοί όμως ισχυρίζονται ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο η δήλωση να ανήκει πράγματι σε εκείνη, καθώς γράφτηκε για πρώτη φορά το 1765, στο βιβλίο του Ζαν Ζακ Ρουσώ, «Απολογίες». Η Μαρία Αντουανέτα γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του 1755, που σημαίνει ότι όταν έγραψε ο Ρουσώ το βιβλίο, η μελλόντικη βασίλισσα ήταν μόλις εννέα ετών και δεν είχε επισκεφτεί ούτε μία φορά τη Γαλλία. 

Ο πρώτος που κατηγόρησε τη Μαρία Αντουανέτα για την παραπάνω δήλωση, ήταν ο δημοσιογράφος Αλφόνς Καρ, τον Μάρτιο του 1843. Η φήμη επικράτησε εύκολα, εξαιτίας του μίσους που έτρεφε ο πεινασμένος λαός της Γαλλίας για τη σπάταλη βασίλισσα. 

Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η έκφραση ήταν δημιούργημα της φαντασίας του Ρουσώ. Άλλοι πιστεύουν ότι η δήλωση ανήκει στην Μαρία Τερέζα, τη σύζυγο του Βασιλιά Λουδοβίκου 14ου, που έζησε έναν αιώνα πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Παρόμοια έκφραση υπάρχει και στην κινέζικη παράδοση, η οποία αποδίδεται στον Αυτοκράτορα Χούι. Έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα και όταν του είπαν ότι ο λαός δεν είχε ρύζι να φάει, ο αυτοκράτορας απάντησε: «Γιατί δεν τρώνε κρέας;» 

Έτσι λοιπόν μετα απο αυτές τις αναζητήσεις αποφάσισα να κάνω επιτέλους την πρώτη μου τούρτα με ένα πολυ ιδιαίτερο παντεσπάνι!! Μπέρδεψα 3 συνταγες και ιδού το αποτέλεσμα.

Παντεσπάνι με κακάο, κρέμα ζαχαροπλαστικης στη μέση και από πάνω κλασική αφράτη σαντιγύ (για την προέλευση της σαντιγύ... με άλλη ευκαιρία...!!).

Για το παντεσπάνι

1 φλυτζάνα κακάο

2 φλυτζάνες αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 1/2 φλυτζάνα ζάχαρη

2 κ.γ.σόδα

1 κ.γ.μπέικιν πάουντερ

1 κ.γ. αλάτι

2 βανίλιες

2 αυγά

1 φλυτζάνα αριάνι με μια κουταλιά λευκό ξύδι (αφήστε το για 5 λεπτά!)

1 φλυτζάνα ζεστό νερό

1/2 φλυτζάνα λιωμένο ΒΙΤΑΜ

Για την κρέμα ζαχαροπλαστικής

2 1/2 φλυτζάνες γάλα

1 φλυτζάνα ζάχαρη
6 κ. σ. αλεύρι
2 κ. σ. corn flour

1 κ. σ. βιτάμ (πλακάκι)

2 κρόκους (στο τέλος)

Για την επικάλυψη 

1 μόρφατ

1 φλυτζάνα άχνη

1 βανίλια 

Φτιάχνουμε πρώτα το παντεσπάνι. Χτυπάμε στο μίξερ ζάχαρη και βιτάμ και σιγά σιγά προσθέτουμε εναλλάξ υγρό υλικό και στερεό. Το μείγμα θα είναι κάπως υγρό. Το βαζουμε σε ταψάκι στρόγγυλο και ψήνουμε στους 190 βαθμούς C για 40 λεπτά. Αφού κρυώσει το κόβουμε σε 2 μέρη. Στη συνέχεια φτιάχνουμε την κρέμα ζαχαροπλαστικής. Σε ένα κατσαρολάκι ζεσταίνουμε 1 1/2 φλυτζάνα γάλα και τη ζάχαρη. Στην 1 φλυτζάνα γάλα που κρατήσαμε ανακατεύουμε το corn flour και το αλεύρι πολύ καλά, ώστε να μην έχει σβόλους.  Το ρίχνουμε και αυτό στο κατσαρολάκι. Ανακατεύουμε μέχρι να έχει βελούδινη υφή. Το κατεβάζουμε από τη φωτιά και το βάζουμε σε ένα άλλο σκεύος. Έπειτα προσθέτουμε το βιτάμ. Το αφήνουμε για 1 ώρα περίπου να κρυώσει και στη συνέχεια βάζουμε μια μικρή ποσότητα από την κρέμα μας μέσα στο σκεύος που κρατήσαμε τους κρόκους με προσοχή (πρέπει να είναι κρύα η κρέμα!!!) Και ανακατεύουμε και πάλι...

Και τέλος χτυπάμε στο μίξερ για 5 λεπτά τα υλικά της σαντιγύ...

Και μετά έρχεται η δημιουργική φάση!! Βάζουμε μία στρώση κρέμας μεταξύ των δύο παντεσπανιών και από πάνω τη σαντυγύ. Και διακοσμούμε όπως θέλουμε!!!

Και εις ανώτερα λοιπόν. 

Books… Books… Books…

Τα βιβλία είναι η καθημερινότητα μου...! Λόγω επαγγέλματος φυσικά αλλά...το επάγγελμα που επιλέγουμε να υπηρετήσουμε είναι ανάλογο των κλίσεων και των ενδιαφερόντων μας..

Έτσι, λοιπόν, πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου με ένα βιβλίο στα χέρια. Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν αυτό την Ζωρζ Σαρή "Τα στενά παπούτσια"... Μυήθηκα, ταξίδεψα, ονειροπόλησα, ταυτίστηκα... Ακολούθησαν πολλά βιβλία της ιδίας αλλα και άλλων.. Κάποτε διάβαζα μετά μανίας "Τα πέντε λαγωνικά" - από τα πιο αθώα μυθιστορήματα μυστηρίου ... 

Στην εφηβεία μεταπήδησα σε βιβλία σχετικά με ζητήματα που απασχολούσαν τους εφήβους... "Η εποχή των υακίνθων" ήταν το αγαπημένο μου που με συντρόφευε νοερά για καιρό..  Όπως και η "Γεύση πικραμύγδαλο". Αλλα και το "Μέσα στις φλόγες" της Δ. Σωτηρίου που είχε ως ιστορικό υπόβαθρο την μικρασιατική καταστροφή και την μετέπειτα αναγκαστική προσφυγιά.

Τα καλοκαίρια μεγαλώνοντας τα περνούσαμε οικογενειακώς σε ενα παραθαλάσσιο χωριό για πολλά χρόνια. Ένας μήνας διακοπών ήταν ένας μήνας αναγνωσης βιλίων. Η μαμά μου - η πρώτη διδάξασα - μεταξυ ρούχων και παιχνιδιών προσέθετε και βιβλία. Για εκείνη και για μένα [Α! Και σταυρόλεξα φυσικά...άλλη αγάπη κι αυτή!]. "Μαρα, η χριστιανη σουλτάνα", "Ούτε το όνομα μου" , "Η μπόρα", "Η μεγάλη χίμαιρα" και τόσα άλλα... Ξενόπουλος, Παπαδάκη, Καπάνταη..